Sensum Gent

Een lunchmenu is niet mogelijk. Er is enkel keuze tussen een 4- of 5-gangenmenu. Wij gaan voor keuze 1. Op tafel liggen er al bij aankomst 2 rechthoekige bladerdeegkoekjes met curry en komijn. Niet meteen een leuke starter. Je proeft dat het hapje er al even ligt. Ook de curry is wat te dominant. Als aperitief gaan we voor een alcoholvrij alternatief met een lekkere bittere smaak, een goede eetlustopwekker, maar iets te veel ijs naar mijn smaak en een glas witte wijn Lissner “Auxerrois” (natuurwijn uit de Elzas).

Drie mooi gepresenteerde amuses komen op tafel. Rode biet met geitenkaas en pistache. Voor mijn tafelgenoot zonder pistache, omdat hij een notenallergie heeft. Spijtig dat hier geen alternatief voor is, want nu net die ene noot geeft de ultieme smaaksensatie. Ook nog een Hollands maatje met zure appel en een krokant koekje met tomatenmarmelade en ansjovis bedekt met Toscaanse lardo di colonnata, de koning onder het spekvet. Lekker! Goede starter!

Voor de wijn kiezen we een Sauvignon Blanc, Hannes Sabathi, Gamlitz 2019. Een wijn uit Oostenrijk, die erg rijk van smaak is. Fruitig met een kruidige toets van venkel en dille. Mijn tafelgenoot proeft de wijn voor, na goedkeuring wordt zijn glas meteen bijgevuld, terwijl na het proeven eerst de glazen van de andere gasten zouden gevuld moeten worden. Klein minpuntje…

De eerste gang is gepekelde Holstein met haricot vert een saus van hoisin en koriander. Een lekker stukje rundsvlees. Mooi dieprode kleur, maar de volle smaak van het vlees gaat wat verloren door de overheersing van de kruiding. De haricot vert geeft een frisse toets aan het gerecht, maar ook hier iets te veel groente, waardoor het rundsvlees op de achtergrond verdwijnt.

Als tweede gang; mosselen met aardappel pappardelle, lavas en beurre blanc. Mijn tafelgenoot kiest voor zeebaars met artisjok, anjovis, citrus en mousseline. (Hoort normaal bij 5-gangen menu. Meerkost 4 euro) De vis is naar zijn mening lekker, maar de saus neigt iets te veel naar de zure kant. Pappardelle, een Italiaanse pastasoort van brede linten, gemaakt van aardappel past perfect bij de mosselen, maar de gaartijd mocht iets langer naar mijn smaak, hoewel “al dente” een eeuwig punt van discussie zal blijven. De saus is daarentegen perfect in balans.

Voor de derde gang op tafel komt, krijgen we enkele teasers vóór het hoofdgerecht. Een billetje, vleugeltje en gefrituurd stukje van poussin (kuiken) dat straks in een andere vorm nog op ons bord zal verschijnen. Teasers zijn bedoeld om de nieuwsgierigheid te prikkelen, maar deze tussengerechtjes brengen net het tegenovergestelde naar boven. Een breuk met de andere toch wat verfijndere gerechten. Vettig is prettig, maar hier stoorde het doorheen het menu. Het zou ook fijn geweest zijn mochten we hier een rince-doigts gekregen hebben, een klein papieren servetje is hier onvoldoende.

Hét hoofdgerecht dan poussin met girolles, snijbiet, dragon en jus naturel. Het minste van heel het menu, of het kan ook zijn door de teasers dat ons smaakpallet aangetast is. Je verwacht dat een kuikentje erg mals smaakt, maar hier en daar proeft het taai. De snijbiet is ook wat draderig.

Afsluiten doen we met peche “Melba”. Gemarineerde perzik met framboos en basilicum. Een lekkere combinatie, al mocht die ene framboos een frambozencoulis geweest zijn, deze had het gerecht meer tot zijn recht gebracht.

Bij de koffie, in ons geval thee, verschijnt er nog een trio van zoetigheden. Een merengue taartje, praline en soort liquide kers overgoten met witte chocolade. Mijn tafelpartner met notenallergie krijgt nog een alternatief voor de praline met noot. Fijn dat hier toch rekening mee gehouden wordt.

Deborah & Maurice hebben het gebouw weer doen herleven. Een mooie renovatie met respect voor de authentieke elementen. Die authenticiteit mag nog groeien in de gerechten. Less is soms more. Er wordt met topproducten gewerkt, die niet veel nodig hebben om te kunnen uitblinken in smaaksensatie.